Bang in het donker

Tegenover me zit een lief meiske met prachtige ogen en een zachte uitstraling.

Haar ouders hebben me gevraagd of ik haar kan helpen want ze komt erg moeilijk in slaap.
Bovendien is ze soms erg bang als ze naar bed is gegaan, ze vraagt meestal of haar moeder boven wil blijven als ze naar bed gaat.
Ze is net zeven jaar. Zit in groep 3. Ze was dus nog zes toen ze van kleuter een onderbouwleerling werd.

Ik heb net een verhaal voorgelezen. Tijdens het voorlezen mogen de kinderen bij mij een mandalakleurplaat kleuren zodat ze zich kunnen concentreren op het verhaal. Het geeft ze ook een veilig gevoel heb ik gemerkt. Ze hoeven niet steeds naar mij te kijken terwijl ik voorlees.
Jongens gaan wel eens in de hangstoel lummelen tijdens het voorlezen, of kater Co aaien (die dat natuurlijk geweldig vindt!).
'Hoe was het vandaag op school?'
'Goed.' Ze schuifelt heen en weer op de stoel. Ze is best een beetje bang voor lastige vragen.
'Heb je nog gerekend?'
'Ja.'
'Was het moeilijk?'
Nee hoor...
'Vertel eens; waar zit je in de klas?'
Ze begint te beschrijven wat haar plekje is.
En tegelijkertijd tekent ze in de lucht, ze geeft de plek aan door aan te wijzen, door omtrekken aan te geven met wapperende handen, te laten 'zien' aan mij waar ze zit en tegenover wie. Ze vertelt beeldend: En daar zit Jeffrey, die wiebelt altijd zo (ze doet het voor) en naast hem zit Maaike die wel eens naar de gang moet om haar werkje af te maken. Dan pakt ze haar spulletjes en loopt ze weg. Ze hoeft dat niet eerst te vragen.

In de loop van de jaren herken ik beelddenkers steeds makkelijker. Steevast als ik ze een vraag stel gaan de ogen omhoog. Ze kijken boven zich in de ruimte en zoeken naar een beeld. Ze hebben echt even tijd nodig, want er komen veel beelden tegelijk in ze op en ze moeten er dan nog wel een kiezen die bij de vraag past. En dan moeten ze nog gaan vertellen wat ze zien. Woorden zoeken bij het beeld.
Standaard wacht ik dus wat langer met doorvragen. Daar komt bij: als je een filmpje ziet in je hoofd, hou dat maar eens bij met je woordjes: je kunt wel 32 per seconde zien volgens kenners.  En woorden? 3-5 per seconde, dus je struikelt nog wel eens over je tong...

Als ik de kinderen zo zie wapperen 'weet' ik het eigenlijk al meteen. Sommige kinderen gaan staan en lopen en geven al bewegend in de ruimte aan waar ze zitten.

Dit meisje is daarnaast ook erg sensitief. Ze is gevoelig voor sfeer, erg hulpvaardig en vriendelijk. En daarbij erg met haar aandacht bij alles om zich heen. Ze zoekt eigenlijk steeds prikkels buiten zichzelf om zichzelf een plek te geven in de ruimte.
En dan, als 's avonds de lichten uitgaan vallen de prikkels weg. Niet alleen gaat ze ineens naar binnen met haar aandacht waardoor ze alle belevenissen nog eens langs ziet komen. Haar vermogen zichzelf een plek te geven in de donkere ruimte verdwijnt ook daardoor. Daarom vraagt ze waarschijnlijk steeds of haar moeder in de buurt wil blijven. Door deze verbinding voelt ze zich geaarder en veiliger.

Mijn taak de komende tijd is om haar te helpen zelf een verbinding te leggen met haar eigen lichaam.

Veel moed en wijsheid!